Milço Mançevski (Shkup, 18 tetor 1959) është regjisor dhe skenarist. Ai studioi histori arti dhe arkeologji në Fakultetin Filozofik në Shkup, më pas u nis për në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe në vitin 1983 u diplomua në Fakultetin e Filmit dhe Fotografisë në Universitetin e Ilinoisit Jugor. Mançevski është autor i librit “Shpirti i nënës sime”, botuar në Nju Jork, tekste për grupin Bastion, skenare për videoklipe dhe reklama, si dhe është shfaqur si aktor në disa filma të shkurtër, në dy filma artistikë maqedonas dhe në një shfaqje teatrale. Nga viti 1985 deri në 1991 Ai punon në Nju Jork si kameraman për filma dokumentarë dhe artistikë, më pas si montazher dokumentarësh, asistent skenarist për video industriale, asistent projektues ndriçimi dhe asistent regjisor për video muzikore. Që nga viti 1994, ai ka bashkëpunuar si regjisor në projekte për të shtatë studiot e Hollivudit. Në vitin 1995, Kinoteka e Bolonjës, Itali, organizoi retrospektivën e parë të Mançevskit. Ai ka fituar disa çmime dhe mirënjohje, duke përfshirë: për filmin PARA SHI, një nominim për çmimin më të lartë të filmit, Oscar për filmin më të mirë në gjuhë të huaj, çmimin Luani i Artë për filmin më të mirë në Festivalin e Filmit në Venecia, më pas çmimin Golden Charlie në Festivalin Mons, Belgjikë, si dhe Grand Prix në Festivalin e Festivaleve në Petrograd. Milço Mançevski për filmin PARA SHIUT është fitues i çmimit 11 Tetori dhe i shumë çmimeve e mirënjohjeve të tjera për angazhimin e tij në artin e filmit…
“Në PARA SHIUT, ne shijuam historinë e filmuar bukur dhe qartë, të përshtatur në lojën e strukturuar zgjuar të kronotopit të filmit – në “figurën tetë” të përkohshme të “rrethit” që “nuk është i rrumbullakët”, duke reflektuar se sa rastësi, si dhe shkathtësia mashtruese e këtij autori, nuk janë pjesë e filmit në përgjithësi, ose nuk janë pjesë e filmit të përgjithshëm.
Më pas, në PLUHUR, u kënaqëm dhe bënim gjimnastikë mendore mes dualitetit intelektual dhe paqartësisë mashtruese të autorit dhe qëndrimit të tij autorial, në kuptimin “e kam seriozisht – nuk jam serioz”, shkrimi filmik postmodern apo postmodern. A nuk ishte ashtu?
Dhe tani, me këtë film të tretë të tij, SHADOWS, mashtruesi ynë i madh i filmit – ai më në fund ka realizuar skenarin që ishte një nga skenarët e tij të parë për një film artistik, dhe të cilin donte ta bënte për një kohë të gjatë, madje edhe para dy filmave të lartpërmendur… Dhe çfarë shohim tani në këtë film – kur më në fund e realizoi?…”
(Fragment nga eseja e Petar Volnarovskit, Kur ka – ka… por si? kushtuar skenës filmike maqedonase, Kinopis nr. 35)
